مهربانترین آقا

آمدم مهربان ترین آقا
باز هم خورده ام زمین آقا
آمدم تا ز خاک برداری
آبروی مرا همین آقا
کارد بر استخوان رسیده شده
روزگار مرا ببین اقا
*
بی شما ما کجای دنیاییم
بی تو آقا چقدر تنهاییم

حرم

حتی نوادگان تو صاحب حرم شدند /
کی می شود برای تو کاری کنم حسن...

دست بسته به زنجیر

خودم بودم و دستی که ز غم بسته به زنجیر ...

راه

تا خانه بجز راه کم ومختصری نیست
آهسته برو؛ صبر کن اینجا خطری نیست
بعد از پر و بالی که زدم دور وبرم را
گشتی که ببینی اثر از بال وپری نیست؟
رفتیم به خانه نکند گریه کنی! خب؟
قربان تو که خوبتر از تو پسری نیست
وقتی که رسیدیم تنت اینبار نلرزد
یک طور نشان میدهی اصلا خبری نیست
حالا به رخم خیره شو تا خوب ببینی
از ضربه ی آن حادثه دیگر اثری نیست؟
از روسری وگوش من این منظره پیداست
بر شاخه خونی شده دیگر ثمری نیست

امام حسنی ها مادرین ...

حسنی ام

من که از داغ حسین غرق ملال و محنم
من مسلمان شده ی دست امام حسنم

من گدای کرم گل پسر فاطمه ام
حسنی ام بنویسید به روی کفنم

تفاوت

کمی زغصه ی تورخنه کرده است به بیرون

تفاوت زن چون "جعده" و "رباب" بماند

عنایات امام حسن

در دل مادرمان فاطمه جایی داریم
منصب نوکری شاه وفایی داریم

از عنایات حسن نان و نوایی داریم
خودمانیم چه روزی و بهایی داریم

دل نخروبه

مرغ نگاه بسوی حرم آزاد می شود
آنگاه تمامی وجود من آرام می شود
این دیده از ازل عاشق روی ماه توست
مخروبه ایست که با نور تو آباد می شود

تشنه....

اشک می‌ریخت و با هق هق می‌پرسید: «عمه جون!... تقصیر ما بود؟... نباید می‌گفتیم تشنه‌مونه؟... عمه!...»

السلام علیک یا عطشان

شب آخر هنوز یادم هست
خیمه زد عطر سیب در سنگر
خیمه تاریک شد، و این یعنی
روضه‌خوان گفت از شب آخر

گفت : این راه و این سیاهی شب
عشق چشمان خویش را بسته است
ما سحر قصد آسمان داریم
از زمین راه کربلا بسته است

خشک می‌شد گلوی او کم‌کم
روضه‌خوان تشنه بود در باران
یک نفر استکان آب آورد
السلام علیک یا عطشان