همت

دور دستان را به احسان یاد کردن همت است
ورنه هر نخلی، به پای خود ثمر می افکند.

«صائب تبریزی»

قامت شکسته

پرچم حسین همیشه بالاست حتی اگر قامتش شکسته باشد...

سال نیکو

بر دشمن و دوست، اعتبارش پیداست
در سینۀ عاشقان مزارش پیداست

نوروز سر سفرۀ زهرا هستیم
سالی که نکوست از بهارش پیداست

محمود مربوبی

قسمت

برای من...

سینه زنی که سینه اش از سینه شد کبود
امسال هم گذشت و حرم روزی اش نبود

داغ

به روی دل غم و داغِ تورا گذاشتم...
به روی شانه ی خود کربلا را گذاشتم..

برای آن که مرا غصه ی تو پیر کند
روی تمام جوانیم پا گذاشتم...

آرام آرام

دلتنگی چیز عجیبیست ؛ آدم را آرام آرام ، نا آرام می کند !

سر نیزه

پیر همه بود اگرچه خود کودک بود ،
صبرش به غریبی پدر اندک بود

میکرد به نی اشاره میگفت رباب ،
ای کاش سر نیزه کمی کوچک بود

ترسم نبینمت

این قدر پا بہ پا نکن... از دست می رویمـ...
ترسمـ کہ چشمـ بندمـ و ..دیگر نبینمت....

من ماندم و ....

من بودم ودیوارهای کوچه ی بن بست
با کودکم در انتهای کوچه ی بن بست

طوفان گرفت و هردومان از ترس لرزیدیم
لعنت براین آب وهوای کوچه ی بن بست

پایم به سنگی گیر کرد و کوزه ام افتاد
من ماندم وهول و ولای کوچه ی بن بست

در گودی زیر دو چشمم می توانی دید
گودال سرخ کربلای کوچه ی بن بست

شهر آبستن غم هاست

شهر آبستن غم هاست خدا رحم کند
شهر این بار چه غوغاست خدارحم کند

بوی دود است که پیچیده، کجا میسوزد ؟
نکند خانه ی مولاست خدا رحم کند

همه ی شهر به این سمت سرازیر شدند
در میان کوچه دعواست خدا رحم کند

هیزم آورده که اتش بزنند این در را
پشت در حضرت زهراست خدا رحم کند

همه جمعند و موافق که علی را ببرند
و علی یکه و تنهاست خدا رحم کند