اعتکاف

در اعتکاف نشستم به پای چشمانت
منی که بوده دلم مبتلای چشمانت

اشاره ای نه ، نگاهی نه ، من دلم راضی ست
به یک بهم زدن پلکهای چشمانت

تو آمدی و علی و پیمبر و زهرا
شدند زائر کرب و بلای چشمانت

*تو یک نگاه کن آقا ببین که بعد از آن*
*هزار بار بمیرم برای چشمانت*

یادش بخیر

یادش به خیر ! ناله اگر جوش می گرفت
دست عمو مرا به سر دوش می گرفت

گاهی هم آفتاب نگاه پدر مرا
گلبوسه می نشاند و در آغوش می گرفت

آن گوشوارِ غرقه به خونم که جای خود
سیلی هم انتقام من از گوش می گرفت

گاه انتقام خصم زما بهر ناله بود
گاهی تقاص از لب خاموش می گرفت

تنها شبیه مادر تو بود دخترت
دستی اگر به زخمیِ پهلوش می گرفت

کینه

از حســــــن هرکس که در دل کینـــــــه داشـــــــت
ضـــربه‌ای بر جســـــــم قاســــــــــم می‌گذاشــــــت

قاتـــل او مـــیــکــــند ایـــــــــن زمــــــزمــــــــــه
مـــیـکـــــــشم او را بــــه یـــــــــــاد فاطــمــــــــه

حسینیه

ما از در حسینیه جایی نمی رویم
هستیم تا همیشه فقط در امان تو

هر شب نشسته فطرس اشکم به راه عشق
آنجا که صبح می گذرد کاروان تو...

روضه الحسین

فردوس ماست تا به ابد روضة الحسین
تنها بهشت اهل ولا ، کربلای توست

در آستانة تو کسی نا امید نیست
صحن امیر علقمه دار الشفای توست

علمدار

عاقبت لشگری از تیر گرفتارش کرد
به زمین خوردن در علقمه وادارش کرد

اولین مرتبه اش بود نشد برخیزد
تن بی دست خجالت زده از یارش کرد

دستش افتاد و نیفتاد علم از دستش
رحم الله به شیری که علمدارش کرد

دست به دیوار

پایش ز دست آبله آزار می کشد
از احتیاط دست به دیوار می کشد

در گوشه ی خرابه کنار فرشته ها
"با ناخنی شکسته ز پا خار می کشد"

بر مشمامم می رسد هر لحظه بوی کربلا

کاروان راهی است از هر سو به سوی کربلا
بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا
کاشکی از خانه ی ما تا حرم راهی نبود
کاشکی در باز می شد رو به روی کربلا
بیقرارم کرده ...میدانی؟گلی گم کرده ام

کاروان را دریاب

کاروان را دریاب...
بر سر دوش عمو ، آن سه ساله دختر دست ها را گره انداخته بر موی عمو...
زیر لب میگوید :
عمر کوتاه رقیه به فدای خم گیسوی عمو...

از سر خود وا کنی مرا

اسباب زحمتِ تو شده این گدا، ولی
// هرگز مباد از سر خود وا کنی مرا