بال و پر

از من بگیر بال و پرم را؛

قفس بده

گاهی پرنده را قفس آزاد می کند...

پاکی مادر

هر چه دارم همه از پاکی مادر دارم
رحمت حق به روانش که حسینی زادم...

آب

.........هر جا کنار آب نشستم ز داغ تو .........
از بس که سوختم جگرم آب شد حسین

پیرهن سیاه

پـیـرهــن سـیـاه تــو آقــا ،

شــد زیـنـت هــر حـسـیـنـی ...

لباس نوکری

دادم لـبـاس نـوکـریــم را رفـو کـنـنـد ...

بـاشـد محـرم دگــری پـاره اش کـنـم ...

هل من ناصر....

هل من ناصــر ینصــرنی؟!
هنوز هم اربــاب از ماواری تاریــخ ندای هل من نصر ینصــرنی ســر میــدهد؟
آماده ای ؟

رازهای غمین

چه رازهای غمینی به دل بهانه اوست .....
هنوز بین گلو بغض کودکانه اوست .....
خداکند غم او قسمت کسی نشود.....
عصا شدن یکی از دردهای شانه اوست.....

پلک چشم

پایین پلک چشم تو دائم پر از نم است
چشمت قشنگ، سوی نگاهت ولی کم است

از بسکه اشک ریخته ای در عزای یاس
از بسکه کوچه پیش نگاهت مجسم است

رد شراره بر رخ تو نقش بسته است؟
یا ردپای ضربه سیلی محکم است؟

سنّت زیاد نیست ولی پیر گشته ای
این ارث مادری است که قدشما خم است

آقا فدات شم چقدر غصه میخوری

تصویر لحظه لحظه عمرت چه پر غم است

دل ما

اصلا حـــسین ،این دل ما دست مجتباست
اصلا حسین ،دست شما دست مجتباست
باشــــــد !!! برات کــــربلا را نمــــی دهی ؟
اصــــلا بـــــرات کرب و بلا دست مجتباست

عاشق

عاشق به سوز عشق خودش اعتنا کند
عشق به غیر آل علی را رها کند

شکر خدا عنایت زهرا به ما رسید
مادر همیشه فکر دل بچه را کند

مشمول موهبات خداوند میشود
آن محفلی که روضه سقا به پا کند

سینه زنی که کرب و بلا را ندیده است
باید توسلی به امام رضا کند

فردای حشر در وسط ازدحام خلق
تا فاطمه حسین خودش را صدا کند-

از فرط گریه ها همه بیهوش می شوند
وقتی اشاره بر سر از تن جدا کند

قصد خدا ز روز قیامت همین بود
تا روضه ای به وسعت عالم بنا کند