من بودم ودیوارهای کوچه ی بن بست
با کودکم در انتهای کوچه ی بن بست
طوفان گرفت و هردومان از ترس لرزیدیم
لعنت براین آب وهوای کوچه ی بن بست
پایم به سنگی گیر کرد و کوزه ام افتاد
من ماندم وهول و ولای کوچه ی بن بست
در گودی زیر دو چشمم می توانی دید
گودال سرخ کربلای کوچه ی بن بست
شهر آبستن غم هاست خدا رحم کند
شهر این بار چه غوغاست خدارحم کند
بوی دود است که پیچیده، کجا میسوزد ؟
نکند خانه ی مولاست خدا رحم کند
همه ی شهر به این سمت سرازیر شدند
در میان کوچه دعواست خدا رحم کند
هیزم آورده که اتش بزنند این در را
پشت در حضرت زهراست خدا رحم کند
همه جمعند و موافق که علی را ببرند
و علی یکه و تنهاست خدا رحم کند
بین این قوم که از بغض لبالب هستند
قنفذ و مغیره پیداست خدا رحم کند
مو پریشان کند و دست به نفرین ببرد
در زمین زلزله برپاست خدا رحم کند
ماجرا کاش همان روز به آخر می شد
تازه آغاز بلاهاست خدا رحم کند
غزلم سوخت دلم سوخت دل آقا سوخت
روضه ی ام ابیهاست خدا رحم کند ....
گفتگوی مادر سادات با میخ در:
ای میخ! چرا سرخ شدی؟ غصه نخور!
تقصیر تو نیست ، لگدش محکم بود
در و دیوار مرا سخت در آغوش گرفت
انگار کمی زور دو دستم کم بود
بی حال شدم...ندیدمش از اینجا
"نامرد" که بود؟...همان که میگفتم بود؟
نعره میزد که "علی را ببرید" ؟!!
وای... این جمله چقدر مبهم بود
تا به کاغذ می نویسم از فدک
می شود هم قافیه با آن کتک
با تو گویم حرفهای عاشـــقی
قصه ای از باغ زرد رازقـی
نسترن با یاس صـورت لاله ای
مرتضا با یارهجــده ساله ای
یاس از جور خزان افسرده بود
برگهایش رنگ نیلی خورده بود
نسترن با غنچه های باغ یاس
خسته وافسرده بودازداغ یاس
گفت احمد آه مظلومان دعاست
اشک مظلومان شفاعین دواست
هر چه دارم همه از پاکی مادر دارم
رحمت حق به روانش که حسینی زادم...
