روی تل

رفتن تو می زند آذر به خیلی چیزها
زل زده از روی تل خواهر به خیلی چیزها

گفتی ابن الحیدرم آخر نمی دانی مگر
می شود حبّ علی منجر به خیلی چیزها

دیده جای خالی ات را آن سوار و دوخته
چشم بر گهواره بر معجر به خیلی چیزها

کماندار

ای کاش این غزل و غمش ابتدا نداشت
جغرافیای درد زمین کربلا نداشت

این شعر داغ زد به دلم تا نوشته شد
این بیت ها مرا به چه رنجی که وا نداشت

فرمان رسیده بود کماندار را و بعد
تیر از کمان رها شد و طفلی که نا نداشت...

کوچه

غم و درد و بلا کوچه به کوچه
تب و اشک و عزا کوچه به کوچه

میان کوفه گرداندند سر را
به روی نیزه ها کوچه به کوچه

روزگار اسیری زینب

روزگار اسیری زینب
مثل شبهای شام تاریک است
کوچه پس کوچه های اینجا هم
مثل شهر مدینه باریک است

مردمانش به جای دسته ی گل

تازیانه به دست می گیرند
تا نمک روی زخم ما بزنند
پیش ما کف زدند و رقصیدند

آب فرات

ای آب فرات از کجا می آیی ؟
ناصاف ولی چه باصفا میایی

خود را نرساندی به لب خشک حسین (ع)
دیگر زچه رو به کربلا میائی ؟

روضه کربلا

کربلا نرفتن سخت است...
کربلا رفتن سخت تر !
تا نرفته ای شوق رفتن داری...
تا رفتی شوقِ مُردن !
کربلا رفته ها می دانند؛
بعد از کربلا روضه ی حسین؛
حکمِ زهر دارد برای دلِ اوراق شده زائر !
آخر اینجا؛
دیگر عبّاس نیست؛
تا آرام شوی در حریم امنش...

این من و هجر تو

این من و هجر تو و حال به هم ریخته ام
رحم کن بر من و احوال به هم ریخته ام

منم آن عاشق جامانده ی روز عرفه
سر به زیرم سر اعمال به هم ریخته ام

آرزو داشتم امسال بیایم عرفات
گریه دار از غم هر سال به هم ریخته ام

نیست که نیست

بنویسید که جز خون خبری نیست که نیست
به تن این همه سردار سری نیست که نیست

بنویسید که خورشید به گودال افتاد
و پس از شام غریبان سحری نیست که نیست

آتش از بال و پر سوخته جان میگیرد
زیر خاکستر ما بال و پری نیست که نیست

سرهای قدسیان

در پیش گریه های تو این گریه ها کم است
سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

علمدار حسین بن علی

خداوندا تو میدانی در آندم
چرا دست دعایم را نشاندم

نماز بی قنوتم را شب پیش
خدا، پشت سر عباس خواندم

رسیده عصر عاشورا، در این سو
صدای شیون و آن سو هیاهو

صدای اجنبی می آید از دور
علمدار حسین بن علی کو؟!؟