امیری حسین

فرموده ای که:" اشک شما مرهم من است "
اشک مرا بریز که مرهم کنی مرا

گرمی کاشانه

پروانه ام، گرمی کاشانه ام توئی!
بابا بزرگ! سبزی گلخانه ام توئی!
از شیر مادر است دلم کربلایی است
بابای خوب ِ مادرِ فرزانه ام توئی!

سنگ قبر

باید نوشت روی ضـریـح جدیدتان //
یک سنگ قبر هم که ندارد حـسـن، حـسـیـن

سفر کرب بلا

قسمتم نیست اگر یک سفر کرب و بلا
تو بگو:"نه" که همین نیز شنیدن دارد

خدا خدا

برای بارش باران"خدا... خدا..." کافی ست
برای عشق و جنون شهر کربلا کافی ست

برای بی خردان زرق و برق این عالم...
غبـار چـادر زیــنـب بــرای مـا کـافی سـت

خیمه بی عمود

آن خیمه‌ی بی عمود را برپا کرد
یادی ز لب سوخته‌ی سقا کرد

در علقمه رفته ست سکینه از هوش
انگار ضریح ماه را پیدا کرد

قبر مادر

بـر سـرِ قـبرِ مـادرِ عبّـاس
روضـه ی علقمـه نمی خوانی
درب هـا بسته است ، ای زائـر
پشتِ یـک در غریب می مانی
چـار قبـرِ غـریب آن گوشه
منـظرِ ایـن نگـاهِ بـارانی
آن طرف گنبدی رفیع و بلند
این طرف قبرها پُر از خاکند
تشنـه ام تشنـه آب ای مردم
یـک پیـاله شـراب ای مردم
پُرسشی ساده دارم از این شهر
می دهیـدم جواب ای مردم ؟
حـرم و گنبـدِ بقیع پس کو ؟
وَ چـرا شد خراب ای مردم ؟
نـاسـزا بـه علـی و آلِ علی
شد در این شهر باب ای مردم
آهِ دل تا به آسمان برخواست
حیدر اینجا هنوز هم تنهاست

نرخ نان

وقتی با نام و یاد شما آب میخوریم
انگار به جای آب می ناب میخوریم
مردم به نرخ روز اگر میخورند نان
ما نان به نرخ حضرت ارباب میخوریم

مشک

تو مشکتو تو آب زدی...
موجهای دریا شد آروم...
تا رو به ساحل اومدی...
بغضی نشست توی گلوم...
همون دم بود غربت دنیا شد نصیبم...
رو لب گل کرد ناله های امن یجیبم...
بلند شو بنگر که شمشیرارو کشیدن...
آخه می دونن بدون تو من غریبم...
اباالفضل...اباالفضل....اباالفضل....اباالفضل...

بغض

من چیز زیادی یادم نمی آید
جز اینکه
در سال بلند بغض
و روز کوتاه لبخند
مدد گرفتن از بزرگی نام شما را به من آموختند؛
مادرم با عمق عاشقانه چشم هایش
و پدرم با گره های صبر پیشانی اش ...
"السلام علیک یا ابا عبدالله"